Toen papa overleed, hadden we echt geen idee wat er allemaal gebeuren moest.
We hadden nog een vage herinnering aan de begrafenissen van opa en oma. De begrafenisondernemer gaf ons een map met uitvaartkisten om uit te kiezen. Een map met rouwkaarten, en nog een map met rouwboeketten.
Dat voelde onpersoonlijk, het leek allemaal standaard.
We wilden recht doen aan papa, een uitvaart die echt bij hem paste.
Inmiddels kijken we met warme gevoelens terug op de uitvaart van papa, en op die hele periode van afscheid nemen.
We hebben een paar websites van uitvaartbegeleiders bekeken en zijn op ons gevoel afgegaan.
Het was fijn dat ze na het eerste gesprek vroeg, of we inderdaad door haar begeleid wilden worden.
Je laat toch iemand op een kwetsbaar moment in je leven toe. Dan wil je het gevoel hebben, dat die ander je begrijpt, dat je een klik hebt.
Afscheid nemen gaat in kleine stappen gedurende de dagen tot de uitvaart
We hadden van tevoren niet kunnen bedenken, dat de kaart voor ons zo belangrijk zou zijn.
Met een afbeelding en met woorden wilden we hem echt recht doen.
Een van de kleinzoons heeft in het verleden een mooi schilderij gemaakt van opa in zijn zeilboot. Dat werd de voorkant. Mijn zus is goed met tekst, die kwam met een mooie typering van papa.
We hebben er met ons gezin echt de tijd voor genomen, zittend bij mijn vader, die opgebaard lag in zijn eigen huis.
Het was fijn dat de uitvaartbegeleidster hielp de knoop door te hakken, want wij kunnen eindeloos blijven wikken en wegen. En de kaart moest wel op een gegeven moment naar de drukker om op tijd verstuurd te kunnen worden.
Doordat er elke dag contact was, namen we in kleine stappen afscheid.
Het was bijzonder om te merken, dat de rituelen als vanzelf ontstonden in die dagen.
Zo bleek voor ons het moment dat we samen als gezin de kist sloten, heel belangrijk. Dat voelde als een definitief afscheid, omdat het echt de laatste keer was, dat we papa zagen. We hebben echt de tijd genomen om dat te doen, om hem te bedanken en hem gedag te zeggen. Ontroerend en verbonden voelde dat.
Als het afscheid klopt, voel je dat
Het ontroert en geeft rust.
Onze eerste ontmoeting brengt vaak iets in gang, waardoor je als nabestaanden met elkaar verder praat. Er ontstaan ideeën, voor al die laatste momenten die er zijn. Ook bij mij “dwarrelt” het vaak nog verder.
Zo geven we samen een afscheid vorm, dat recht doet aan het leven van de overledene.
En dat past bij de relatie die jullie met elkaar hebben.
Heb jij graag de regie over je afscheid in eigen handen? Weet je precies hoe je het wilt hebben? Of misschien juist nog helemaal niet?
Neem dan contact met mij op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
Ik vertel je graag meer over de mogelijkheden en hoe jij jouw wensen kan realiseren.